رهبرم!

گاهی که به مدرسه عالی می آیید احوال ما دانشجویان و طلاب مدرسه را هم بپرسید .

دردها و رنج هایمان اگر چه به جانکاهی و سوزناکی غم و غصه های شما نیست ، اما گوش شنوایی می طلبیم تا به حکایتمان دل بسپارد .

آغوش گرمی می جوییم تا در دامان پر مهرش دمی آرام بگیریم و دست نوازشی می خواهیم تا به لطف ، ما را آرام کند .

گاهی که به مدرسه می آیید تا فاتحه ای در مجلس ختمی بخوانید سراغ ما را هم بگیرید و از ما نیز پرس و جویی بکنید؛

و گرنه دیری نخواهد پایید که بیایید و فاتحه ای هم برای ما و همه آرمان های فراموش شده مدرسه عالی بخوانید .

هرگز چنین مباد ….